Een heel aparte combinatie dit: David Liebman , een gelouterde Amerikaanse tenorsaxofonist met een carrière die zich uitstrekt over zo’n 50 jaar, speelde met grootheden als Miles Davis, Elvin Jones, Chick Corea, John McLaughlin en McCoy Tyner , en Andy Embler (1958), een Franse pianist/ organist/ en dan is er het Gerhard Grenzing orgel, een instrument dat absoluut niet is ontworpen om te gebruiken in de jazz. Grenzing bouwde dit orgel voor het Maison de la radio, het is een reusachtig gevaarte van 12 x 12 meter met 5320 pijpen in lengte variërend van 1 cm tot 8 meter ! In wezen is dit album het resultaat van een opdracht van Radio France aan Andy Emler ter inwijding van het nieuwe orgel.

Alle composities zijn geschreven door Andy Emler, het orgel klinkt niet als een Hammond maar ook niet zo massaal en theatraal als een kerkorgel, er zijn wel degelijk nuances mee te maken zoals blijkt uit het intro met een ware waterval aan klanken en daarna het zoemende herhaalmotief in “A step in the field”dat doet denken aan minimal music. En dan is er natuurlijk de saxofoon van Liebman die overal bovenuit zijn geluid laat klinken. Zowel Emler als Liebman hebben hun sporen ook verdiend in de klassieke muziek zodat er hier weer een mooie integratie ontstaat tussen de jazz en de gecomponeerde muziek. Emler studeerde aan het Conservatoire National Supérieur terwijl hij intussen zich ook oriënteerde in de rock en de jazz. Hij werkte met het MegaOctet en Les Percussions de Strasbourg. Liebman heeft behalve zijn gigantische oeuvre in de jazz ook zijn neus aan het venster gestoken in de klassieke muziek, denk maar aan zijn verbazingwekkende versie van het Adagium voor strijkers van Samuel Barber of zijn samenwerking met pianist Ritchie Beirach.

Eerlijk gezegd wist ik niet echt wat ik kon verwachten van deze toch vreemde combinatie, Liebman is van grote klasse en altijd goed, maar Emler kende ik helemaal niet, laat staan dat monstrueuze orgel. Het is eigenlijk razend knap wat Emler allemaal laat horen uit die meer dan 5000 pijpen. In het nummer “Hopening 9” is Liebman volledig vrij bezig met wilde uithalen en het past wonderwel bij de donkere orgel akkoorden die doen denken aan een toeterende file auto’s. Liebman is te horen op tenorsax en sopraansax en op het liefelijke “Unavoidable Transmission”op dwarsfluit. In “Essouflance 2” is het genieten geblazen van het bijna hemelse geluid van Liebman’s sopraansax die zich als een veldleeuwerik steeds hoger en hoger verheft boven het landschap. In “The Postlude Blues” lijkt het orgel af en toe op een ouderwetse Moog synthesizer, samen met de sax van Liebman doet het geluid me soms denken aan “Hot Rats“ van Frank Zappa, maar dat kan een kronkel in de grijze massa zijn. Maar een heel apart album is dit wel en zeker het beluisteren waard.

Jan van Leersum.

Andy Emler en David Liebman zijn te horen in de kathedraal van Coutances (F.) op 1 juni tijdens het festival “Jazz sous les Pommiers”.